"Dat jonge meisje van D66 zei iets"
Weblog
“Ben jij de nieuwe woordvoerder economie van D66?” De twee mannen staan op. Ondernemers. In pak. Nogal wat ouder dan ik. Eén van hen keurt mij van top tot teen… Zijn blik blijft even hangen bij mijn vuurrode kokerrok. Dan stelt hij zich voor en vraagt direct: “Hoe oud ben je eigenlijk?”. Ik zie hem denken: wie ben jij en hoe durft D66 dit meisje te sturen? Ik besluit naar waarheid te antwoorden en zeg “28, zullen we naar de lift gaan?”.
Door Jony Ferket, gemeenteraadslid Utrecht
Wat zou ik dit moment graag overdoen… Het was in mijn eerste maand als raadslid, en ik moet er nog vaak aan denken als ik nieuwe mensen ontmoet. Want hoe graag ik ook speel met mijn uiterlijk, met mijn kleding, met mijn gedrag; mijn leeftijd en vrouw-zijn wil ik niet verhullen.
En ja, ik zet het ook vaak in en benut stereotypen van anderen. Ik maak er gebruik van om in een gezelschap van alleen maar masculiene mannen als feminiene vrouw veelvuldig aan het woord te komen. Ik knipoog, ik flirt, ik raak iemand aan om contact te maken. En ik vind het heerlijk om aandacht te besteden aan mijn kleding en uiterlijk.
Maar veel te vaak overschrijden anderen voor mij een grens. Zoals die keer bij een bijeenkomst voor raadsleden en wethouders uit regiogemeenten. We zaten aan een tafel met ongeveer twaalf personen te discussiëren over de economische waarde van de regio toen een man aan de tafel opeens zei “Dat jonge meisje van D66 Utrecht zei net iets over…”. En ik blokkeerde. Ik zat nota bene op dat moment tegenover hem. Het is een subtiele verwijzing naar mijn leeftijd en mijn vrouw-zijn, maar door ‘over’ mij te praten met deze bewoordingen, in plaats van te zeggen “Jij zei net..” en mij direct aan te spreken, werd mijn status geminimaliseerd. En ook nu weer liet ik een man begaan en sprak ik mij niet uit.
Want wat te doen? Er iets van zeggen? En wat dan?
- Optie 1: iets zeggen als “Die oude bok van de VVD hiertegenover mij die mijn opa zou kunnen zijn wil ook wat zeggen...”
- Optie 2: iets zeggen als “Je hoeft mijn leeftijd en/of geslacht er niet bij te halen, maar...”
- En mijn vaak gebruikte Optie 3: simpelweg negeren.
Ik zoek, en ik worstel, maar er komt nog niks briljants boven. En toch zou ik het moment bij de lift over willen doen. Want ik ben trots om raadslid te zijn. Trots als vrouw, en als iemand die de gemiddelde leeftijd (nog steeds met mijn 31 jaar) flink naar beneden haalt, en om nog heel veel meer redenen die mij kenmerken. Ik zou de heren willen vragen waar hun reactie vandaan komt, en hen vertellen wie ik ben. En dat het bizar is hoe het voelt om op 3-0 achter te staan bij hen. Wat dat doet met mij; en vooral, wat dat doet met alle jonge vrouwen in de stad – en ook wil ik ze zeggen “Wie ze wel niet denken dat ze zijn”.
Dit artikel schreef Jony Ferket eerder op haar blog.